Βάζοφ, Ιβάν

(Ivan Vazov, Σοπότ [σημερινό Βάζοφγκραντ] 1850 – Σόφια 1921). Βούλγαρος συγγραφέας. Γιος εύπορου εμπόρου, στην αρχή επιδόθηκε σε εμπορικές σπουδές. Η επαφή με τους κύκλους των Βουλγάρων φυγάδων στη Ρουμανία (όπου είχε καταφύγει το 1870 και παρέμεινε έως το 1877), του δημιούργησε λογοτεχνικά και πολιτικά ενδιαφέροντα. Έλαβε μέρος, πριν και μετά την απελευθέρωση της Βουλγαρίας από τον τουρκικό ζυγό, στη δημόσια ζωή της χώρας του (από το 1897 έως το 1899 ήταν υπουργός Παιδείας), ασχολούμενος ταυτόχρονα με τη δημοσιογραφία και κυρίως με τη λογοτεχνία. Η μεγάλη του παραγωγή –η οποία ακολουθεί το ρεαλιστικό ρεύμα, χωρίς ωστόσο να μένει αδιάφορη στο κάλεσμα του ρομαντισμού– άφησε βαθιά ίχνη στη διαμόρφωση της βουλγαρικής λογοτεχνίας. Ο Β. δοκίμασε το ταλέντο του σε όλα τα λογοτεχνικά είδη, από τη λυρική και την επική ποίηση μέχρι το μυθιστόρημα, το διήγημα (που του ταιριάζει καλύτερα) και το δράμα. Μεταξύ των έργων του ξεχωρίζουν η Εποποιία τωνλησμονημένων (1881), σειρά μικρών ποιημάτων που εξυμνούν μορφές και γεγονότα της βουλγαρικής ιστορίας, Ο παππούς Γιότσο μάς βλέπει (1917), που είναι ίσως το ωραιότερο έργο του, και Κάτω από τον ζυγό (1886), που είναι το μυθιστόρημα με το οποίο συνδέεται κυρίως το όνομά του. Ο Ιβάν Βάζοφ, πατέρας της σύγχρονης βουλγαρικής λογοτεχνίας, σε ελαιογραφία του Νικολάι Μιχαΐλοφ.